Wat ik leerde van een ijsbad en een zweethutceremonie

Uit de comfortzone

In 2020 en 2021 volgden Chris en ik het jaarprogramma voor persoonlijke ontwikkeling bij 365 Dagen Succesvol. Het eerste jaar, nog pré-corona, telde vijf live weekenden. Met een groep van 1200 mensen kwamen we bij elkaar in AFAS live in Amsterdam. We stapten in een proces om onszelf en onze levens in kaart te brengen en aan het roer te komen staan van ons eigen bestaan. Zodat het leven je niet meer overkomt, als het ware, maar je daar zelf sturing aan geeft.

We deden allerlei oefeningen, we mediteerden met 1200 mensen tegelijk, en raakten gewend aan knuffelen met wildvreemden. En we gingen zo nu en dan flink uit de comfortzone, zoals op dag één: We gingen van start met het nemen van een ijsbad.

Falen in een ijsbad

Na een “Wim Hof in a nutshell”-training in de warme zaal, stapte ik dapper in mijn bikini naar buiten. In januari, midden in Amsterdam, bij -2 graden, op weg naar een enorm opblaasbad vol ijsblokjes en gezellige badeendjes. Onder toeziend oog van de reddingsbrigade, stapte ik vol concentratie en focus over de rand in het ijs. Dit moest me lukken! Maar allemachtig, ik werd overspoeld door de kou en de pijn, verloor mijn focus en wilde maar één ding: Er uit! Wat voelde ik me klote toen ik weer naast dat bad stond. De kou beet door, ook buiten het bad en ik had de volle focus en hulp van een begeleider nodig om weer bij te trekken. Het voelde alsof ik had gefaald. Ik kon wel janken. Was ik zo'n watje? Waarom konden al die andere mensen dit wel aan? Ik begon mijn gedachten hierover te onderzoeken. Waarom zag ik het ijsbad eigenlijk als een prestatiemoment? Ik werd me bewust van een overtuiging over mijn lichaam die ik al heel lang had: Ik ben zwak.

Ik vond ook de bron van deze overtuiging, in een akelige situatie uit mijn jeugd. Maar dat is een blog op zich, dus die houden jullie tegoed.

Een zweethutceremonie als trouwkado

Voor ons huwelijk vorig jaar kregen we een zweethutceremonie kado. De zweethut is een ritueel dat door de eeuwen heen in verschillende culturen werd gebruikt. Er komen mensen bij elkaar in een krappe hut, waar hete stenen in worden binnen gebracht, voor een spirituele ervaring.

Hoewel ik erg nieuwsgierig was, doken ook de twijfels en de overtuigingen van het ijsbad weer op. Zou ik hitte wél kunnen volhouden? En hoezo zou ik het moeten volhouden? Ik hoef immers niet te presteren, had ik toch van het ijsbad geleerd? Hmm. Ik was ook ietwat sceptisch: Zou het niet wat teveel mystiek en ceremonie zijn voor mij? Een beetje indiaantje spelen, zeg maar?

De Eagle Lodges

Op een mooie zaterdagochtend togen we naar de Eagle Lodges, waar zweethut ceremonies worden gehouden op een prachtig terrein in het natuurgebied Horsterwold.

Vanaf het moment dat we de parkeerplaats af liepen, het bos in, was de dag begonnen. Geen mensen meer, alleen de natuur. Er viel meteen iets van me af. Bij de ingang van de Eagle Lodges hangt een bord met de spreuk Remember who you truly are.

Op het terrein weet je niet wat je ziet. Wát een plek! Wat een rust en schoonheid. Een paar tipi's, een zitplaats om een vuurtje, een klein meertje, een overkapping en twee eco toiletten. En, twee kleine koepels van wilgentenen met in het midden een plek voor het vuur om de stenen mee op te warmen.

Voorbereiding op de ceremonie

Toen het gezelschap compleet was, begonnen we in een cirkel bij het vuur met een vertelronde over jezelf en je verwachtingen. Mensen deelden al snel kwetsbare dingen. Het was fijn om in zo'n veilige sfeer met elkaar de zweethut te kunnen gaan ervaren.

Vervolgens werden de stenen voorbereid op de ceremonie. We plaatsten ze zelf in de kuil waar later het vuur werd opgestookt om de stenen te verhitten. Daarna maakten we van de wilgentenen constructie een dichte hut door er zware wollen dekens overheen te leggen. Dit alles ging in een bepaalde volgorde, en bij alle handelingen was ritueel rondom de windrichtingen, moeder aarde en vader lucht. Mijn twijfels over de rituelen bleken onterecht. Alles voelde volkomen logisch en kloppend. En verbindend. En prettig om als groep te doen.

In de hut

Eenmaal binnen in de hut, waar je bloot of in badkleding in gaat, voelde ik de spanning bij mezelf. Ik heb een te hoge bloeddruk, waar ik medicijnen voor gebruik. Kan dit wel? Hoe heet wordt dit dan eigenlijk? De sauna trek ik ook niet goed. Straks wil ik er uit, maar er zitten allemaal mensen in de weg. Hoe gaat dat dan?

De overtuiging dat mijn lijf het vast niet kan, schreeuwde hard door mijn gedachten. En ik wilde ook graag dat “het me zou lukken”, maar was bang dat ik in paniek zou raken. Intussen was ik ook nog bezig met het feit dat ik naakt was. Er was geen ruimte in de hut voor het aannemen van een wat verhullende of flatteuze houding, en dat maakte me nogal...eh... zelfbewust, zal ik maar zeggen.

Vuur en water

De stenen werden met begeleidende woorden de hut binnen gebracht door de fire-keeper. Binnen goot de watergieter, de leider van de ceremonie, water op de hete stenen. Ik kreeg een taak: Ik mocht namelijk heerlijke kruiden zoals lavendel, op de stenen verspreiden. Het rook werkelijk heerlijk en het zag er prachtig uit. De hut ging dicht, en je zag geen hand voor ogen meer. Even overviel me weer een gevoel van paniek. De kruiden verbrandden en die kleine vlammetjes schitterden als sterretjes in het midden van de pikdonkere hut. De schoonheid ervan greep me en ik voelde me langzaam rustiger worden.

Stapje voor stapje

Ik besloot het stapje voor stapje aan te gaan. Ik zit. En hier, nu, ben ik prima in orde. En straks is straks. En dat zien we dan wel.

Met het oplopen van de temperatuur, zocht ik mijn heil steeds dichter bij de koude grond. Sommige mensen gingen liggen, als ze de ruimte konden vinden.

Eén persoon gaf aan uit de hut te willen, hij was wat in paniek. Na het verlaten van de hut mag je niet meer terug naar binnen. Ik checkte bij mezelf: Wil ik er ook uit? Nee. Het gaat eigenlijk nog prima.

Een stukje van het universum

Hoe langer de sessie duurde, hoe meer we zongen en hoe meer stenen naar binnen kwamen, hoe meer ik me voelde alsof ik aan het mediteren was. Ik vond het eigenlijk heel prettig!

De hitte laat simpelweg geen ruimte voor andere zaken: Je zorgen, je dagelijkse beslommeringen... Je bestaat simpelweg, en de rest verdwijnt. Ik realiseerde me plotsklaps: Ik ben, en de rest is maar een verhaal wat ik mezelf vertel of wat anderen mij vertellen. Wat ik doe, wat ik kan, wat ik wil, wat ik moet...zelfs mijn naam is maar een verhaal. In de kern ben ik een stukje van het universum. Ik ben, en het is goed, en ik ben goed genoeg.

Afkoelen

Na de zweethutsessie verlieten we de hut en kon je het meertje in om af te koelen. Vol goede moed stapte ik het water in. Maar ook dit “ijsbad” eindigde weer snel op het droge voor mij. Blijkbaar ben ik gewoon niet zo goed met kou. Maar deze keer kon ik er in ontspannen. Ik hoef hier niets te presteren. Ik ben goed genoeg.

Ik ben, en de rest is een verhaal

Na nog een zweethut, later in de middag, die weer op een hele andere manier bijzonder was, sloten we de dag af met een ritueel en de vraag of je in één woord de dag kon vangen. Ik weet niet meer wat ik ter plekke heb gezegd. Maar als je het me nu vraagt: dankbaar. Ik ben heel dankbaar voor dit bijzondere huwelijkskado. Waar een sauna welness is voor het lichaam, vond ik de zweethut welness voor de geest. Ik ben, en de rest is een verhaal. Dat is een mantra dat ik de rest van leven dichtbij me zal houden.

Als je het leuk vindt om te reageren op deze blog, kun je hieronder een berichtje achterlaten. Doe je dat als "gast" zonder in te loggen, zet dan even je naam in je bericht, dat vind ik leuk!

Remember who you truly are