Zelfvertrouwen: Mijn persoonlijke verhaal

Al jaren stond mijn leven in de pauze-stand. Althans, zo voelde het vaak. Het gevoel dat je weet dat er zoveel in je zit, wat er niet uit komt. Dat het leven voor mij nog moest beginnen, terwijl iedereen alles al op orde had. Lange tijd voelde ik me nog kind. Onvolwassen.

Laat ik bij het begin beginnen. Ik deed een opleiding tot musicalartiest. Maar van al het zelfvertrouwen waarmee ik de opleiding in ging, brokkelde bij elke stage-auditie waarbij ik werd afgewezen een stukje af. In het laatste jaar van mijn opleiding kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Ik was totaal opgebrand. Ik kon niet meer dealen met de angst om niet goed genoeg gevonden te worden. Een self-fulfilling prophecy, want de angst was voelbaar in mijn audities en er volgden alleen maar meer afwijzingen.

Ik zat een half jaar thuis. Ik had last van paniek- en hyperventilatie-aanvallen en durfde de trein niet meer in. Het voelde alsof ik mezelf was verloren. Mijn droom om in grote musicals te staan, viel in duigen.

Het schooljaar erna studeerde ik af. Op mijn tandvlees, maar ik wilde het afmaken. En daar stond ik dan in 2005. Met een diploma op zak, maar ik wist één ding zeker: ik ging dat podium niet meer op.

En zo werd ik docent. Niet uit bevlogenheid, maar omdat het logisch was. En omdat ik het kan. Maar ik voelde me een fraudeur. Ik leerde mensen om op het podium te staan en trainde ze zelfs in het kweken van zelfvertrouwen! In theorie wist ik het allemaal, maar zelf zocht ik naar de weg van de minste weerstand.. Ik was mentaal moe, fysiek moe en hoopte met veel wijn en een carrièreswitch mijn faalangst op te lossen.

Maar dat viel tegen. Ook in mijn nieuwe baan, die niets met zang of theater te maken had, werd ik geconfronteerd met mijn faalangst. Ik maakte een grote fout, klapte dicht en na een jaar werd mijn contract niet verlengd. En ik constateerde: Zie je wel. Ik ben niet goed genoeg.

Ik switchte terug naar mijn oude vertrouwde vak. Ik startte een praktijk voor zangles, die nooit echt floreerde. Heel logisch, want ik durfde mezelf ook hierin niet echt zichtbaar te maken.

“Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg” - Tony Robbins

In 2019 startte ik met een intensief traject van persoonlijke ontwikkeling. En wat ik dacht dat voor een jaar zou zijn, is veranderd in een totaal andere manier van leven: andere gewoonten, andere overtuigingen en vertrouwen in de toekomst. Elke dag maak ik bewuste keuzes. Ik weet precies wat mijn persoonlijke waarden zijn en die werken als een fantastisch kompas. Elke dag pak ik mezelf bij de lurven als ik weer in een oud patroon schiet, of als er oude belemmeringen opduiken. Ik begon met yoga. Met mediteren. En al loopt echt niet alles altijd vlekkeloos: Ik heb me nog nooit eerder zo gelukkig gevoeld. Simpelweg door onderweg te zijn.

Deze blog, dit is het begin van mijn zichtbaarheid. Het “ownen” van wie ik ben en waar ik voor sta, wat ik belangrijk vind en hoe ik het leven zie. Kwetsbaar en open.

Ik probeerde mijn leven te leven naar goedkeuring van mijn omgeving. En op die manier kan je eigen, authentieke leven zich simpelweg niet ontvouwen.

Het is tijd om mezelf te laten zien. No matter what mensen daar van vinden. En dat is spannend. Hell yeah! Maar ik doe het toch.

Als je het leuk vindt om een berichtje achter te laten onder deze blog, vergeet dan niet om even je naam er in te zetten. Dat vind ik leuk!